Delirtiyorum ya seni, tutturuyorum ya hani, böyle "daha ne yapayım!" noktasına geliyorsun ya, ne zaman mutlu hissedeceğim, ne zaman şikayeti bırakıp, "emeği geçen herkese teşekkürler, benim için nasıl da didiniyorsun canım annem, şahane babam!" dediğim gün için adak adıyorsun ya?.. Yapma! Olmayacak! O gün gelmeyecek! Yani aslında çok yakın hisler hissedeceksin, bazen çok daha iyisini de yaşatacağım, bütün can sıkıcı anların yanında... Ama hiç bir tanesini sen tam beğenmeyeceksin biliyor musun? Elimi üzerime silmem, ortalığı dağınık bırakmam, pis ellerle birşeyler yemem, bir şeyleri hesapsızlıktan düşürüp devirivermem, bir koltukta "adam" gibi oturamamam, sabit duramamam, çok konuşmam, çok sormam, çok lafa karışmam, çok ısrar etmem, isteklerimin bitmeyişi, cesur olamamam, dikkatimi toplayamamam, hızlı davranamamam, telaşını anlamayışım, zayıflığım, ayağına dolanışım... Bunlar hep seni rahatsız edecek ve sen beni hep önce tatlı tatlı sonra yükselerek hiddetle uyaracaksın, ben sıçrayacağım korkuyla ve sen bir de seni böylesine zalim bir konumda bıraktığım için, yine bu kadar delirttiğim için daha da çıldıracaksın...
Bu hallerin bir süre beni çok korkutacak, giderek yükselen çıtanın sonuna kadar oldukça ürkek, takıntılı ve endişelerle dolu bir çocuk olacağım ki bu da senin için artı bir sorun yükü olarak isyan kaynağı olacak...
En sonunda bu suçluluk ve yetersizlik duygusunu kaldıramayacağım... Taşıp etrafa saçacağım.. Önce sana... Sonra tüm dünyaya... Ben de artık ancak bir diğerini yetersiz ve suçlu hissettirerek yükümü hafifleteceğim... Acımı kısa süreli hafifleterek... Hafifliyorum sanmaya seni berbat, yetersiz ve hiç bir şeyle başa çıkamayan bir anne gibi hissettirerek başlayacağım...
Ve sen böyle hissettikçe bana daha da çok yükleneceksin, sonra ben sana, sonra sen bana, ben dünyaya, dünya bana...
Peki ne olacak...? Artık biri durmalı! Ben 3,5 yaşındayım!. Nereden başlayalım ?
