Yazar:Bengü Küçük - 15.11.2017 | Okunma Sayısı: 2737
Eski eşe, eski sevgiliye, eski dosta, eski patrona, anaya, babaya, bacıya, kardeşe, komşuya, kasaba, eski spor salonuna, artık alışveriş etmediğin bakkala... Ne de olsa herkes orada! 😁
Gözlerine bakmadan konuştuğun birinden gözlerine bakarak cevap vermesini bekleyemezsin...
Her gün konuşuyoruz... Hem de derin duygularımızı, derin paylaşımlarımızı, derin sevinçlerimizi, derin çıkmazlarımızı konuşuyoruz... Q klavyeye söylüyoruz, parmaklarımızdan akıtıyoruz... Sessize alarak yazıp, sesli, canlı ve acımıza çare olacak yanıtlar ve tepkiler bekleyerek... Olmuyor!.. İki önceki iş yerinden az selamlaştığın arkadaş beğeniyor, hatta kalp koyabiliyor derin duygularına ve bolca alkış, yorum alabiliyoruz eserlerimize ancak...
O duyguların peydah olduğu o derin kaynaklarda bir yalnızlık bir isyan var ki, onu aslında duyurmak istediklerimiz duyamıyor!..
Kendi sesine yabancılaşmak ve artık duyamamak... kendi kendini sevememek ve kendine şevkat duymamak... Kendine hoyrat davranmak nedir bilir misiniz? Kendini duyamamak? Kendinle ilgili duygularını yatıştıramamak, kendinle yüzleşememek, kendini affedememek ve kendinle barışamamak nedir?
Kişi;
kendini duymayı bırakmış, kendi sesinden uzaklaşmış, kendini sadece görmek istediği ya da kabul edilebilir şekliyle duyuyor ise;
Kendi ile yüzleşemiyor ise;
Onu kendine yaklaştıracak deneyimlerden ve duygulardan uzaklaşarak, kendisinden uzaklaştıracak deneyimlere ve duygulara yaklaşıyor ise;
Kendini duymaktan vazgeçmiş, kendine tahammül edemez halde, savaşı bırakmış, içsel kaynaklarındaki gücü tüketmiş ise;
O alkışlara, o beğenilere, o kalpçiklere belirli dozlarda ve belirli aralıklarda çok ihtiyacı olacaktır... Gerçekmiş gibi sahte değilmiş gibi hissedebilmek için...
Bir morfinman gibi gözlerine bakmadan konuştuğu kişilerden gözlerine bakılmadan verilen emojilerle yaşamaya mahkum...
