Yangın anında kırılan cam gibiyim... Söndürmek için içimden ne var ne yoksa aldıkları gibi, camı kırarlarken canımın nasıl yandığını anlayamıyorlar... Çünkü onlar kendi yangınlarından beni göremiyorlar...
Gerçek ihtiyaçları fark edilmeyip, sadece diğerinin düşüncelerini önceleyerek büyütülen, erken olgunlaşmış, hep ispata, iknaya, dayanıklı ve güçlü olmaya itilmiş, hiç şımarmamış, kontrolden çıkmamış, kurnazlık peşinde koşamamış bir çocukluk ve gençlik geçirmiş kişilere sesleniyorum...
Toplumca kabul gören efendiliğiniz, hanım kızlığınız, usluluğunuz ve mükemmel evlat, hayırlı eş, fedakar dostluğunuz ve buna dair aldığınız övgüler, gerçek benliğinizden neler götürdü? Ne kadar kendiniz olabildiniz? Ve bu yapının çok faydalı olduğuna inancınız azalmadı mı? Yanlış giden bir şeyler var gibi gelmiyor mu? İçinizde bir boşluk, anlaşılamamışlık, çaresizlik, dayanaksızlık hissi yok mu?
Biraz düşünelim istedim...
